Παρασκευή 19/02/2010 ξεκινάω για ένα τριήμερο στη Θεσσαλονίκη αφού μετά κόπων και βασάνων πήρα άδεια και φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω Άρτα με τον κίνδυνο να με επιστρατεύσουν από τη δουλειά ή να με ψάχνει ο κάθε πικραμένος. Ο καιρός ήταν καλός (βενζίνη με 1,30φεύγα βάλαμε), όλα τα απαραίτητα τα είχα (βλ. φορτιστές, κρέμες νυκτός κλπ :Ρ ) και το μόνο που με χώριζε από τον προορισμό μου ήταν 3 ώρες δρόμος.
Φτάνοντας Θεσσαλονίκη γύρω στις 2 το μεσημέρι θεωρώ περιττό να αναφέρω ότι γινόταν το αδιαχώρητο από τα αυτοκίνητα (λες και πότε δε γινόταν) αλλά μετά από μια μαγευτική βόλτα στην παραλία για να κόψω κίνηση :Ρ έβαλα πλώρη για την αναζήτηση χώρου για παρκάρισμα (λεω κάτι ωραία ώρες ώρες), αφού λοιπόν έκανα ένα μικρό τουρνέ τελικά επέλεξα την εύκολη λύση που ακούει στο όνομα πεζόδρομος! Οκ, ντρέπομαι λιγάκι για αυτό το κατόρθωμα αλλά προκειμένουν να βρώ το αυτοκινητάκι μου σπασμένο καλύτερα ήταν εκεί.. Ένα μικρό συγνώμη από τον παππού που τον βρήκα λιγάκι με το πίσω μέρος αλλά και πάλι τι να καταλάβει το τουότα 20 αετίας.
Μετά το τριζάτο παρκάρισμα ανέβηκα στην αγαπητή
Έλενα με τα πράγματά μου και απόλαυσα αυτό το μοναδικό έργο τέχνης που βλέπετε στη φωτό παραπάνω. Η
Γεωργία είδε π.χ. τον Λευκό Πύργο να ξεπροβάλει μέσα από την τρούφα.. Μωρέ λες? Άλλοι πάλι λένε ότι βλέπουν ένα θλιμένο σκύλο ή τον Μητσοτάκη. Προσωπικά βλέπω ένα ωραιότατο καφέ που λαχταράει να νιώσει τη γλώσσα μου (κάπως πρόστυχο ακούγεται αυτό).
Btw το νεο σπίτι έχει πολύ καλή θέα, ο πύργος του ΟΤΕ δεσπόζει στα αριστερά ενώ από την άλλη πλευρά του μπαλκονιού με λίγη φαντασία μπορείτε να δείτε τη Ροτόντα.
Καμία σχέση με το παλιό σπίτι όπου έβλεπες το πίσω μέρος της εκκλησίας και μην πω τι άλλο.. Τουλάχιστον το παλιό είχε τρελή ακουστική. Η γειτόνισσα το έκανε και ένιωθες να παίρνεις μέρος στο τσόντα :Ρ Τώρα που το σκέφτομαι τη νεα γειτόνισσα δεν είδα αλλά δεν πειράζει.
Δεν πειράζει γιατί? Γιατί Παρασκευή Βράδυ ήταν μια τρελή βραδυά με μπόλικο τσίπουρο, κρασί, φαγητό, ποτό, χορό, φωτογραφίες, βιντεοσκοπήσεις και ψυχολογικές αναλύσεις. Μπορώ να πω ότι έχω ολοκληρωθεί σαν άνθρωπος αφού κατάφερα να τους ξεγελάσω όλους και να με περάσουν και εμένα για ψυχολόγο. Παράπονο δεν έχω έβαλα στην πολυθρόνα γυναίκες από όλη την ελλάδα και το μόνο που διαπίστωσα είναι ότι πάσχουν όλες από παρανοειδή σχιζοφρένεια και γενικά διαταραχές στα πλαίσια της προσωπικότητας. Είναι τρελές και το χαίρονται ενώ παράλληλα σκοπός τους είναι να κάνουν και τους υπόλοιπους τρελούς, οκ εγώ δεν έχω πρόβλημα είμαι σε καλό δρόμο. Περάσαμε απλά ζούπερ και αν μπορούσα να ξανανέβω το Σάββατο δεν θα έχανα το παρτυ με τίποτα.
Σημ: Αν βλέπετε τη φάτσα σας στη φωτό και θέλετε να την αφαιρέσω ή να ανεβάσω κάποια καλύτερη παρακαλώ ενημερώστε με.
Για το τέλος έχω αφήσει το καλύτερο. Δεν είμαι άνθρωπος του σπιτιού οπότε αν και σχετικά νωρίς είπα να παω να πιω μια μπυρίτσα σε γνωστή μπυραρία κάπου στην προέκταση Ανθέων (η οδός έχει το όνομα κάποιου Παπανδρέου να είναι του Γιώργου? θα σας γελάσω). Το πως βρεθήκαμε βέβαια στην Καλαμαριά παραμένει ένα μυστήριο? Μπορεί να πέσαμε σε καμία wormhole και δεν το καταλάβαμε, μπορεί να μας απήγαγαν οι καλαμαριώτες εξωγήινοι ή μπορεί να είμασταν το πείραμα των ανδρών της Ντάρμα. Αυτή η απορία θα μείνει αναπάντητη και θα την καταχωρήσω σε ένα Φάκελο Χ με κωδική ονομασία 20022010/2100.
Στην Καλαμαριά λοιπόν (αφού μας έφερε ο δρόμος ή το διαστημόπλοιο, γουατεβα) το μόνο που έβλεπες σε όλη την οδό Σοφούλη (εν τω μεταξύ αυτός ο Σοφούλης παίζει να ήταν πολύ μεγάλη μορφή γιατί ό δρόμος που έχει το όνομά του είναι απλά τεράστιος) ήταν εστιατόρια? Τζίζους, έλεος, ομιτζι και χόλυ σπίριτ δηλαδή. Μιλάμε πολύ τρώνε εκεί πάνω. Πιτσαρίες, κινέζικα, γιαπωνέζικα, αραβικά, βλάχικα, τσιπουράδικα, ουζερί, κρεπερί και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε βρίσκεται σε εκείνο το δρόμο. Μαστουρώνεις για τα καλά με όλες αυτές τις μυρωδιές. Τέσπα, κάναμε τη βόλτα μας ώσπου βαρεθήκαμε και σταματήσαμε έναν ανεκδιήγητο ταξιτζή -Σαρακατσάνο- ο οποίος δεν άφησε τίποτα ασχολίαστο από εμάς τους ίδιους μέχρι το άρωμα μια κυρίας που του θύμησε εσάνς πιπεριού (μαύρο ή κόκκινο δεν το διευκρίνησε).
Τελικός προορισμός λιμάνι (α ρε Αντώνη για εσένα τα κάνω όλα). Ο χαμός και ο πανικός και πάλι λίγα λεω προκειμένου να περιγράψω το τι γινόταν μέσα. Πάλι καλά που είχαμε τα κονέ και όχι μόνο βρήκαμε σταντ αλλά και 2 (δυο) σκαμπό παρακαλώ αλλά ταυτόχρονα είμαστε και από τα ελάχιστα τραπέζια που είχαμε κυματιστά πατατάκια, έτσι για τη λυγούρα ξέρετε. Τρελή μουσική, πολύ κα_λός κόσμος, απίστευτο κέφια αλλά αυτός ο Σπύρος... αυτός ο Σπύρος. Γιατί ρε φιλαράκι, γιατί? Μοιάζεις καλό παιδί? Έπρεπε κάθε φορά που σου ζητούσε η Έλενα 5 ευρώ να φέρνεις σφηνάκια για να σταματήσει να μιλάει? Περιττό να πω ότι έχασα το μέτρημα.... Άξιζε όμως κάθε στιγμή.
Κακοπέρασα για άλλη μια φορά και μόνο που σκέφτομαι ότι αύριο δουλεύω είμαι έτοιμος για τα σκληρά..